Η αιτούσα -φυσικό πρόσωπο, διαχειρίστρια και εταίρος της καθ' ης ιδιωτικής κεφαλαιουχικής εταιρείας (ΙΚΕ)- ζητούσε τη λύση της λόγω συνδρομής σπουδαίου λόγου, συνιστάμενου στην διαταραχή των σχέσεων των εταίρων. Έστρεψε την αίτησή της κατά της ίδιας της εταιρείας και του συνεταίρου της, ο οποίος εκπροσωπήθηκε στη δίκη από το γραφείο μας.
Με τις προτάσεις που καταθέσαμε ενώπιον του Δικαστηρίου ζητήσαμε την απόρριψη της αίτησης για λύση της εταιρείας δεδομένου ότι στους ρητά προβλεπόμενους στο καταστατικό της λόγους λύσης της, δεν περιλαμβανόταν η λύση με δικαστική απόφαση. Ειδικότερα, το γραφείο μας επιχειρηματολόγησε ότι στην περίπτωση που δεν έχει προβλεφθεί στο καταστατικό μιας ΙΚΕ δυνατότητα δικαστικής λύσης της λόγω συνδρομής σπουδαίου λόγου, δεν είναι δυνατόν να θεμελιωθεί ένα τέτοιο δικαίωμα των εταίρων της, ή έστω κάποιου εταίρου ή εταίρων που διαθέτουν κάποιο ελάχιστο ποσοστό των εταιρικών μεριδίων. Προς υποστήριξη του ισχυρισμού μας μνημονεύσαμε ότι στις διατάξεις περί ΙΚΕ (α. 43 επ. ν. 4072/2012) δεν προβλέπεται δυνατότητα λύσης της εταιρείας με δικαστική απόφαση και επιχειρηματολογήσαμε περί του ότι αυτό δεν αποτελεί ακούσιο νομοθετικό κενό, αλλά συνειδητή επιλογή του νομοθέτη (προκύπτουσα μάλιστα και από την αιτιολογική έκθεση του νόμου), ο οποίος απαίτησε από τους εταίρους μίας ΙΚΕ να προβλέπουν ρητώς στο καταστατικό της ως λόγο λύσης της την έκδοση σχετικής δικαστικής απόφασης και σε περίπτωση έλλειψης τέτοιας αναφοράς, απέβλεψε στο ότι οι διαφορές μεταξύ εταίρων της ΙΚΕ θα λύνονται με άλλους τρόπους.
Το Δικαστήριο έκανε δεκτό τον σχετικό ισχυρισμό μας και απέρριψε την αίτηση της αντιδίκου για τη δικαστική λύση της εταιρείας, κρίνοντας μάλιστα ότι στην περίπτωση της ΙΚΕ δεν μπορούν να εφαρμοστούν αναλογικά οι περί λύσεως της εταιρείας διατάξεις του ν. 3190/1955 περί ΕΠΕ.