Το γραφείο μας άσκησε για λογαριασμό των εντολέων του - συμβασιούχων εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου- αίτηση ασφαλιστικών μέτρων με αίτημα να υποχρεωθεί ο Δήμος που τους απασχολούσε μέχρι την κατάθεση της αίτησης ασφαλιστικών μέτρων να συνεχίσει να τους απασχολεί με τους ίδιους όρους έως την έκδοση οριστικής απόφασης επί αγωγής που είχαν ασκήσει και με την οποία ζητούσαν να αναγνωριστεί ότι η αληθής σχέση που τους συνδέει με τον Δήμο είναι αυτή της εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου.
Το Δικαστήριο ενώπιον του οποίου συζητήθηκε η υπόθεση πιθανολόγησε ότι οι συμβάσεις των εντολέων μας, μολονότι επιγράφονται ως συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, στην πραγματικότητα αποτελούσαν μία ενιαία σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου και τούτο διότι οι εντολείς μας, καθ' όλη τη διάρκεια της απασχόλησής τους, παρείχαν τις υπηρεσίες τους υπό συνθήκες πλήρους απασχόλησης και ακολουθούσαν ως προς τους όρους και τις συνθήκες εργασίας τους όλα τα ισχύοντα για τους λοιπούς μόνιμους υπαλλήλους, καλύπτοντας πάγιες, διαρκείς και μόνιμες ανάγκες του Δήμου. Ο χαρακτηρισμός των συμβάσεών τους ως ορισμένης διάρκειας δεν ήταν δικαιολογημένος από τη φύση τους, ούτε υπαγορεύθηκε από αποχρώντες λόγους, αναγόμενους στις ιδιαίτερες συνθήκες λειτουργίας του Δήμου, ενώ επίσης ήταν αντίθετος και στην Οδηγία 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου της Ε.Ε. που αποσκοπεί στη διασφάλιση της αρχής της μη διάκρισης μεταξύ εργαζόμενων ορισμένου και αορίστου χρόνου. Επιπλέον, το Δικαστήριο έλαβε υπόψη του ότι η παύση της εργασιακής σχέσης των εντολέων μας κατά το χρόνο της λήξης των συμβάσεών τους δεν υπαγορευόταν από αντικειμενικούς όρους, αναγόμενους στο αντικείμενο ή τη φύση της εργασίας (όπως π.χ. η ολοκλήρωση συγκεκριμένου έργου ή η πραγματοποίηση συγκεκριμένου γεγονότος). Με αυτά τα δεδομένα το Δικαστήριο έκρινε ότι οι εντολείς μας θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα με τους συναδέλφους τους, που έχουν συνάψει με τον Δήμο συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου, δεδομένου ότι απασχολήθηκαν στην ίδια ή παρόμοια εργασία με αυτούς, της οποία όμως η διάρκεια ούτε ορίστηκε, ούτε προκύπτει από το σκοπό και το είδος της, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες του αντιδίκου Δήμου. Εξάλλου, το Δικαστήριο δεν διαπίστωσε να υφίστανται αντικειμενικοί λόγοι που να συνδέονται με τη μορφή, το είδος, τη δραστηριότητα και τις ειδικές ανάγκες του Δήμου και να δικαιολογούν τη σύναψη συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου.
Με αυτές τις σκέψεις το Δικαστήριο έκρινε ότι οι εντολείς μας συγκεντρώνουν τις προϋποθέσεις για τη σύναψη συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου και ότι υφίσταται κίνδυνος γι' αυτούς από τη μη συνέχιση της εργασίας τους για τον Δήμο και διέταξε τον τελευταίο να συνεχίσει να τους απασχολεί έως την έκδοση δικαστικής απόφασης επί της αγωγής που είχαν ήδη ασκήσει με αίτημα την αναγνώριση της εργασιακής τους σχέσης ως αορίστου χρόνου.