Ο εντολέας μας είχε καταδικαστεί σε δεύτερο βαθμό από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών, καθώς κρίθηκε ότι είχε τελέσει το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης. Το εν λόγω αδίκημα θεωρήθηκε ότι τελέστηκε από τον κατηγορούμενο - εντολέα μας μέσω ισχυρισμών που είχε περιλάβει σε αγωγή του κατά του πολιτικώς ενάγοντα - αντιδίκου του. Συγκεκριμένα, ο εντολέας μας είχε καταθέσει ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών αγωγή με την οποία ζητούσε να υποχρεωθεί ο αντίδικός του να του καταβάλει το ποσό του 1.731.977,02 ευρώ. Στην αγωγή του περιέλαβε ισχυρισμούς, οι οποίοι, σύμφωνα με τον αντίδικό, του ήταν ψευδείς και βλαπτικοί της τιμής και της υπόληψης του αντιδίκου και οι οποίοι περιήλθαν σε γνώση των δικαστών που επιλήφθηκαν της εκδίκασης της αγωγής, των δικαστικών γραμματέων και των λοιπών παραγόντων της δίκης. Μετά από έγκληση του αντιδίκου, που αφορούσε το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης, η υπόθεση οδηγήθηκε στο ακροατήριο του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών, το οποίο αθώωσε τον κατηγορούμενο - εντολέα μας. Η υπόθεση εκδικάστηκε εκ νέου ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών μετά από έφεση που ο άσκησε ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών κατά της καταδικαστικής απόφασης. Το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο έκρινε ότι ο εντολέας μας είχε τελέσει το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης και καταδίκασε αυτόν.
Ο Άρειος Πάγος μετά από αναίρεση που άσκησε ο εντολέας μας έκρινε ότι δεν τελέστηκε από τον εντολέα μας το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης. Ειδικότερα, το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου έκρινε ότι για την αντικειμενική στοιχειοθέτηση του αδικήματος της συκοφαντικής δυσφήμισης θα πρέπει η διάδοση ή ο ισχυρισμός ψευδούς γεγονότος να επισυμβεί ενώπιον "τρίτου προσώπου" και να είναι είναι κατάλληλος, δηλαδή πρόσφορος, ως αντιτιθέμενος στην ηθική και την ευπρέπεια, να βλάψει την τιμή και την υπόληψή του. Οι δύο αυτές προϋποθέσεις συνδέονται υπό την έννοια ότι ένα γεγονός που αντικειμενικά μπορεί να βλάψει την τιμή και την υπόληψη του παθόντος να μην είναι δυνατόν να προκαλέσει τη βλαπτική του ενέργεια, όταν ανακοινώνεται ενώπιον προσώπων που έχουν κάποια συγκεκριμένη ιδιότητα ή όταν η ανακοίνωση γίνεται υπό ορισμένες περιστάσεις. Τα δικαστικά πρόσωπα, σύμφωνα με το Δικαστήριο του Αρείου Πάγου, που λαμβάνουν υποχρεωτικά γνώση του δυσφημιστικού ισχυρισμού κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, ιδίως όταν καλούνται να αποφανθούν σχετικά με αυτό το ίδιο το δυσφημιστικό γεγονός δεν είναι εξ αυτού και μόνο του λόγου τρίτοι, ούτε εξ αυτού και μόνο μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη η προσφορότητα του γεγονότος για προσβολή της τιμής. Το ίδιο ισχύει αναλογικά και για τα υπόλοιπα πρόσωπα που συμπράττουν στην ποινική ή πολιτική δίκη, όπως ο δικαστικός γραμματέας, ο δικαστικός επιμελητής κλπ.
Εν προκειμένω ο αντίδικος του εντολέα μας και πολιτικώς ενάγων είχε υποβάλει την έγκληση, που οδήγησε στην ποινική καταδίκη του εντολέα μας, ισχυριζόμενος ότι τα δυσφημιστικά γεγονότα που περιείχε η αγωγή του εντολέα μας περιήλθαν σε γνώση των δικαστών, των δικαστικών γραμματέων και των λοιπών παραγόντων της αστικής δίκης. Ο Άρειος Πάγος θεώρησε ότι το δευτεροβάθμιο Δικαστήριο, με το να κρίνει ότι τελέστηκε το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης, ερμήνευσε και εφάρμοσε εσφαλμένα τις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις των ά. 362 και 363 ΠΚ. Αν ερμήνευε και εφάρμοζε αυτές ορθά θα έκρινε ότι εν προκειμένω δεν υπήρξε διάδοση των συκοφαντικών ισχυρισμών ενώπιον τρίτων προσώπων, καθότι οι παράγοντες της δίκης που έλαβαν υποχρεωτικά γνώση του περιεχομένου της αγωγής δεν είναι "τρίτα πρόσωπα" κατά την έννοια των ανωτέρω ποινικών διατάξεων.
Με αυτό το σκεπτικό ο Άρειος Πάγος αναίρεσε την καταδικαστική απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών και αθώωσε τον εντολέα μας.