Το γραφείο μας υπέβαλε αίτηση αναίρεσης κατά απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία απορρίφθηκε προσφυγή κατά καταλογιστικής πράξης Φ.Π.Α. του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Φ.Α.Ε.Ε. Αθηνών ποσού 4.243.284 ευρώ. Μεταξύ άλλων με την υπό κρίση αίτηση αναίρεσης ισχυριστήκαμε ότι η αιτιολογία απορρίψεως του ισχυρισμού που είχαμε προβάλλει ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου περί ακυρότητας της επιδόσεως της καταλογιστικής πράξης λόγω μη κοινοποιήσεως της έκθεσης ελέγχου, είναι μη νόμιμη, καθόσον η μη κοινοποίηση της έκθεσης ελέγχου μαζί με την καταλογιστική πράξη δεν επιφέρει μεν ακυρότητα της πράξης, πλην, καθιστά άκυρη την κοινοποίηση.
Ειδικότερα με την ως άνω αίτησή μας επικαλεστήκαμε αντίθεση της απόφασης του Διοικητικού Εφετείου προς την ΣτΕ 592/1990. Με την απόφαση αυτή, καθ’ ερμηνεία των διατάξεων των άρθρων 51 και 52 του ν.δ/τος 3323/1955, κρίθηκε ότι «η παράλειψη της φορολογικής αρχής να κοινοποιήσει στον υπόχρεο, μαζί με το φύλλο ελέγχου, και την έκθεση ελέγχου στην οποία το φύλλο αυτό στηρίζεται, δεν επιφέρει ακυρότητα του φύλλου ελέγχου, αλλά καθιστά άκυρη την κοινοποίηση...». Το Δικαστήριο έκρινε ότι ο συγκεκριμένος λόγος αναίρεσης προβλήθηκε παραδεκτά και ότι περαιτέρω είναι και βάσιμος. Και τούτο διότι, ναι μεν η μη αναγραφή της ημερομηνίας της έκθεσης ελέγχου, όπως και το όνομα και η ιδιότητα του συντάξαντος αυτήν δεν αποτελούν στοιχεία, η παράλειψη αναγραφής των οποίων στο επιδοτήριο, συνεπάγεται υποχρεωτικά την ακυρότητα της επιδόσεως, πλην όμως η απόρριψη από το Διοικητικό Εφετείο του ως άνω λόγου προσφυγής της εντολέως μας εταιρείας βάσει του ότι «η μη κοινοποίηση της έκθεσης ελέγχου δεν άγει στην ακυρότητα της επίδοσης», ήταν, εν πάση περιπτώσει, μη νόμιμη.
Επομένως, για τον ανωτέρω λόγο το Συμβούλιο της Επικρατείας έκανε δεκτή την αίτησή μας και αναίρεσε την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου. Περαιτέρω, παρέπεμψε εκ νέου την υπόθεση στο Διοικητικό Εφετείο προκειμένου να κρίνει επί της ουσίας σχετικά με τον αν είχε συμπληρωθεί η προθεσμία παραγραφής της απαίτησης του Ελληνικού Δημοσίου κατά της εντολέως μας δεδομένης της ακυρότητας της επίδοσης και κατά συνέπεια της μη διακοπής της προθεσμίας παραγραφής.